Vary of my life

         หลังจากที่ใช้เวลาประมาณ  1 ภาคการศึกษา กับโีรงเรียนพระแม่มารีพระโขนง โรงเรียนที่ผมถือว่าเป็นเวทีแห่งแรกแห่งการก้าวเดินสู่ความใฝ่ฝันของตนเอง เป็นเวทีที่ผมได้นำความรู้ความสามารถและประสบการณ์ที่มีอยู่ในตัวทั้งหมด ออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อวิชาชีพของผมเอง

         อย่างที่เคยเขียนไปเมื่อคราวก่อน ผมได้เปลี่ยนสถานที่ทำงาน จากที่ต้องเหนื่อยสายตัวแทบขาดในแต่ละวัน เสียงแหบเสียงแห้งคอยดูแลนักเรียนตัวน้อยๆ ที่จะเป็นอนาคตของชาติในวันข้างหน้า .......................... ต้องย้ายสถานะตนเอง จากคำว่าคุณครู....มาสู่  ผู้ช่วยปฏิบัติงาน ถือเป็นอีกสายงานอีกสายหนึ่ง ซึ่งแตกต่างจากการสอนหนังสือโดยสิ้นเชิง ในหน่วยงานรัฐวิสาหกิจ ซึ่งถือว่ามีบทบาทสำคัญในการเป็นตัวขับเคลื่อนวงการกีฬาของประเทศไทย ให้มีความสามารถและศักยภาพทัดเทียกับนานาอารยประเทศ
หน่วยงานที่มีชื่อว่า

"การกีฬาแห่งประเทศไทย"

       จริงๆแล้ว.....การได้มาทำงานที่หน่วยงานนี้ เกิดจากที่่ตำแหน่งงานผู้ช่วยปฏิบัติงาน ต้องการเปิดรับเพิ่มเพื่อมาดูแลในส่วนของกองทุนกีฬามวยภายในจังหวัดลพบุรี 

          ในช่วงเวลานั้น เพื่อนของพ่อเป็นผู้อำนวยการศูนย์การกีฬาแห่งประเทศไทย จังหวัดลพบุรีพอดี เพื่อของคุณพ่อท่านนี้จึงอยากให้เราซึ่งเขารู้จักเรามาตั้งแต่ยังเล็กๆ ได้กลับมาอยู่บ้าน(เพราะว่าเราไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยตั้งแต่อายุ 10 ขวบ) มาดูแลพ่อแม่ที่บ้าน ซึ่งโดยส่วนตัวแล้ว ตอนแรกผมไม่อยากกลับมาทำงานที่ลพบุรี ถึงแม้ว่าตำแหน่งงานจะน่าสนใจมากแค่ไหนก็ตาม แต่ด้วยความที่ผมกำลังสนุกกับการสอนหนังสืออยู่ และอีกอย่างคือผมพึ่งสอนได้เพียงแค่ภาคการศึกษาเดียว ทำให้รู้สึกว่าจะดูไม่ดี เนื่องจากโรงเรียนพระแม่มารีพระโขนงจะต้องหาครูพลศึกษามาสอนแทนตำแหน่งที่ว่างลงของผม และขาดความต่อเนื่องของการเรียนการสอน

         แต่เมื่อพ่อแม่ของเราออกตัวอย่างเต็มที่ต่อการที่จะต้องการให้ผมกลับมาทำงานที่ลพบุรี ผมจึงไม่สามารถที่จะขัดขวางความต้องการของท่านได้ โดยส่วนตัวแล้วผมเชื่ออยู่อย่างหนึ่งที่ว่า พ่อแม่ต้องสรรค์หาสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกเสมอ จริงๆแล้วพ่อแม่ของผมเป็นครูทั้ง 2 ท่าเลยครับ ท่านอาจจะมองได้อย่างทะลุปรุโปร่งว่า ชีวิตของการเป็นครูนั้นมันวุ่นวายและจุกจิกมากขนาดไหน ท่านอาจไม่อยากให้เราลำบากและหนักใจเหมือนที่ท่านเป็นอยู่ หรือไม่ท่านอาจมองลูกของท่านเองแล้วคิดว่า.......เราไม่สามารถทนกับเรื่องพวกนี้ได้ ^__^ .........................ก็คิดกันไปต่างๆนาๆ แต่ผมรู้แค่ว่าเค้ารักเรา...และเราก็รักท่านมากๆแค่นั้นก็พอครับ

        หลายคนอาจสงสัยว่า....ที่ได้มาทำงานที่ศูนย์การกีฬาแห่งประเทศไทย จังหวัดลพบุรีนั้น เป็นเพราะได้เส้นจากความเป็นเพื่อนของพ่อหรือไม่??  เลยทำให้ได้งานนี้??  ผมต้องขอบอกเลยว่าโดยส่วนตัวของผมนั้น เป็นคนที่ไม่ชอบ และค่อนข้างจะเกลียดในเรื่องระบบเส้นสายเป็นทุนเดิม ตั้งแต่สมัยยังเป็นนักเรียนอยู่แล้วครับ แต่เราทุกคนก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกครับ....ถ้าเราได้รับโอกาสและการอุปถัมภ์จากผู้ใหญ่ สังคมของไทยเป็นสังคมที่มีความช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน มาตั้งแต่สมัยไหนแล้วครับ และด้วยความมีน้ำใจต่อกันนี้เอง จึงไม่ใช่เรื่องแปลก และดูเป็นเรื่องที่ชินตาสำหรับสังคมไทยไปแล้ว........ทำให้ผมมีทัศนคติที่เปลี่ยนไปกับเรื่องนี้คือ  การจะได้ใครมาทำงานนั้นไม่สำคัญ.......สำคัญที่ว่า  คุณทำงานที่ได้รับมอบหมายได้อย่างเต็มความสามารถและมีประสิทธิภาพหรือไม่ ? เพียงเท่านี้ ผมว่ามันก็คงจะลดช่องโหว่ของการถูกคนอื่นมองในทางที่ไม่ดีได้ คือวัดกันที่ตัวผลงานเป็นหลัก........ผมขอยกตัวอย่างเรื่องราวที่อาจารย์ท่านหนึ่งเคยสอนไว้ในช่วงที่ปริญญาตรีดังนี้ครับ

         " ถ้าอาจารย์ทำทีมกีฬาซักทีมหนึ่ง แล้วต้องตัดสินใจเลือกนักกีฬา 2 คน ที่มีศักยภาพและความสามารถเท่ากัน อีกคนหนึ่งเป็นนักกีฬาที่มาจากมหาวิทยาลัยอื่น แต่อีกคนมาจากผลผลิตของตัวอาจารย์เอง ฝึกซ้อมมากับมือ  ยังไงอาจารย์ก็เลือกลูกศิษย์ของตัวเอง..."

        จากข้อความข้างต้น ผมคิดว่ามันสะท้อนอะไรให้เราเห็นหลายอย่างนะครับ คือเราจะใช้บริการคนอื่นทำไม ในเมื่อถ้าเรามีคนที่รู้จักและคุ้นเคยกัน มีปัญหาอะไรก็สามารถก็สามารถปรับความเข้าใจกันได้ง่ายกว่าคนอื่น......ซึ่งผมอาจจะคิดผิดก็ได้ในเรื่องนี้ แต่ก็ถือว่าเป็นมุมมองในแง่ดีอีกวิธีหนึ่งเช่นกันครับ

บทความถัดไปผมจำนำเรื่องราวของการทำงานกับวงการกีฬามวยที่ผมทำอยู่มาเสนอครับ

โปรดติดตามในตอนถัดไป>>>>